مکالمه با امام زمان علیه السلام 

  همچنین نگاشته است: شبى از شبها در مسجد کوفه بیتوته داشتیم و در سحر بعد از اداى نماز شب به سجده رفته، مشغول به ذکر یونسیه بودم و در آن اوقات آن ذکر مقدس را در سحر در حالت سجده چهار صد مرتبه یا بیشتر به دستور استاد مى گفتم. در آن هنگام که در مسجد مشغول بودم حالتى برایم روى داد که نه خواب بودم و نه بیدار به طورى که چون سر از سجده برداشتم براى نماز صبح تجدید وضو نکردم، دیدم حضرت ولى عصر- ارواحنا فداه و رزقنا لقاه- را و مکالماتى بین این ذره بى مقدار و آن ولى کردگار شد که الان به تفاصیل آن آگاه نیستم. از آن جمله پرسیدم که این اصول عملیه که فقها در هنگام نقد و نیل اجتهادى به آن عمل مى کنند مرضى هست؟ فرمودند: بلى، اصول عذریه و عمل به آن مطلوب است. عرض کردم: در باب عمل به اخبار دستور چیست؟ فرمودند: همان است که فقها به آن اخذ و عمل به همین اخبار در کتب معموله، مجزى است. عرض کردم: در مورد مناجات خمسه عشر چه دستور مى فرمایید با وجودى که به سندى منثور از معصوم نیست، آیا خواندن رواست؟ فرمود: به همین نهجى که علما معمول مى دارند عمل کردن رواست و عامل، ماجور است. و این ضعیف را چنان معلوم شد که مى خواستند بفرمایند در عصر غیبت همین رویه که فقها در استنباط احکام دارند و به آن عمل مى کنند مرضى است و اتعاب نفس براى ادراک واقع، ضرور نیست. و باز مساله دیگر عرضه داشته بودم که الان هیچ یک از آنها در خاطرم نیست. و الله الهادى الى سواء السبیل.